Dat Paracelsus, arts en grondlegger van de huidige toxicologie, een alchemist was is algemeen bekend, hij kwam er rond voor uit. Hij kon het zich permitteren dit niet koste wat kost geheim te houden, omdat hij zich toentertijd als een verdienstelijk theoloog kon verweren. Dat Newton het merendeel van zijn tijd aan de alchemie besteedde is veel en veel minder bekend. Uit welbegrepen eigenbelang hield hij dit zeer goed verborgen. Pas na zijn dood werden zijn geheime werk ontdekt door derden. Zijn tijdgenoot en kameraad Boyle was er ook eentje, evenals Leonardo da Vinci. Wij kennen de laatste vooral als een bijzonder grote kunstenaar.

Deze reuzen waren uitzonderlijk begaafde experimentalisten in de natuurwetenschappen. Zij wisten evenwel van de hoed en de rand. Goed, van lood goud maken is chemisch onmogelijk en fysisch (nog?) niet te realiseren. In het Grote Werk van de alchemist is dit echter een metafoor voor het omzetten van leed in geluk. Dat is onze menselijke opdracht. Ja, dat is een bijzonder grote klus. Voor iedereen.
De Tarot is dus niets anders dan het kluwen van het alchemistisch verbinden der tegendelen oftewel het uitvoeren van het Grote Werk. Zie ook Torakel 9 & Torakel 15 en het artikel van 5 juni 2011 Bekers 3 en de Keizerin